Blikopzeewolde.nl- Mariette Oosterhoff woont met haar man in Voorthuizen en maakt zich op om te verhuizen naar Zeewolde. waarom kiest ze voor ons mooie dorp? En hoe burgert een nieuweling hier in? In een aantal columns beschrijft ze haar avonturen. Deze bijdrage gaat over ‘loslaten’.   

 ‘Ik wil dat witte houten bankje wel voor mijn verjaardag, die kan toch niet mee als jullie gaan verhuizen’. Wàt..! ‘Dat is mijn bankje’, zeg ik. Ik realiseer me meteen hoe kinderachtig dat klinkt. ‘Tjonge Mariëtte, kom nou op’ zeg ik tegen mezelf,  ‘ze is je dochter en ze wil jouw bankje.’ Toch, … ik zat er zo graag op in de vroege ochtendzon. Mijn plekje waar ik zo fijn zat met een kop koffie en dagboek. Getimmerd door manlief. ‘Nou Mariëtte, wanneer was de laatste keer dan dat je daarop zat?’ Na een diepe zucht en dit gesprek met mezelf, laat ik het bankje los en gaat hij mee in de auto op weg naar de verjaardag van mijn dochter in haar nieuwe appartement.

Zo gauw ze het ziet licht haar gezicht op. We zetten het op haar balkon en gaan er direct op zitten, genietend van de avondzon.  Mijn bankje blijkt een succes en krijgt een nieuw leven.

Dit proces van afscheid nemen van spullen ga ik in deze weken voor de verhuizing vele malen door. Het grasmaaiertje waar mijn zoon vroeger zo schattig mee door het gras liep, de commode op de kop getikt bij een garagesale toen we in Amerika woonden. En steeds weer voel ik eerst verzet, pink vervolgens een traantje weg en laat het ‘ding’ vervolgens los.

Natuurlijk gaat het niet om grote dingen, maar het voelt goed de kleine verliezen bewust mee te maken. Want loslaten betekent ook open handen voor iets nieuws. Wat het ook mag zijn… ik kijk er naar uit; Zeewolde, we kunnen niet wachten. Het liefst zeil ik morgen nog naar je toe!