Wie heeft ze niet, een wensenlijst en een ‘to do’ lijst?! Ik heb er een aantal voor dit jaar. De mijne zijn opgesplitst in verschillende onderwerpen zoals klussen en opruimen in en om huis, meer sporten, mezelf blijven ontwikkelen door cursussen te volgen en nieuwe dingen te proberen, fun gerelateerde zaken en landen om te bezoeken.

Ruim vier A-4tjes heb ik vol geschreven met daarbij een aantal punten die ik vorig jaar reeds had opgeschreven. Die zijn niet gebeurd of gerealiseerd, omdat ik er geen tijd en energie in heb gestoken. In de kerstvakantie ben ik begonnen met het opruimen van mijn huis. ‘Ontspullen is dé truc, gewoon alles weg doen wat je niet gebruikt’ kreeg ik ooit eens als tip om een opgeruimd huis te creëren. ‘Ook spullen waar je om wat voor reden dan ook sentimenteel aan bent gehecht en geen afscheid van wilt nemen, alles doe je weg!’ Nou dat valt nog niet mee wanneer je twee pubers in huis hebt; je sleept door de jaren heen ongemerkt meer zooi naar binnen dan dat er uit gaat. Een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd en beide zaken wil ik voor mezelf realiseren. Uitzoeken, sorteren en dan stapels maken van ‘gebruiken, bewaren, twijfel, verkopen, weg’. Wat een hoop spullen heb ik verzameld door de jaren heen! Er is al veel verkocht, weg gegeven of naar het grof vuil gebracht.

Inmiddels is mijn huis een soort slagveld geworden, overal ligt troep. Nu stoppen is geen optie. Veel anders is er nu toch niet te doen met alle beperkingen houd ik mezelf maar voor. Alles wat door mijn handen gaat, brengt herinneringen met zich mee en daarbij ook emoties. Mooie, hilarische, verdrietige en pijnlijke. ‘Lachen of slikken en dan gewoon weer doorgaan’ hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen. Er komen gedachten naar boven over de dromen die ik ooit had voor ‘later’ en hoe zaken anders zijn gelopen dan ik had gewenst en gewild. Ondertussen bekijk ik mijn wensenlijst om dingen te doen en zien die me leuk lijken. Dan komt het besef dat het bij wensen blijft als ik zelf geen actie ga ondernemen; dan schrijf en schuif ik dat door naar het lijstje van 2023 of nog verder. Vooral dingen die ik ‘later’ of ‘ooit’ wil gaan doen.

Ik ga mijn leven meer sturing en invulling te geven dan het nu heeft. Morgen, later, ooit komt misschien niet. Uitstellen wat ik vandaag kan doen gaat niet meer gebeuren. Wellicht komt dit voort uit de emoties die ik voelde bij het nieuws dat ik in een week tijd van meerdere mensen heb vernomen dat bekenden of familie van hen tussen de 30 en 53 jaar zijn overleden als gevolg van een hartstilstand of getroffen zijn door een herseninfarct. Ongelooflijk hoe je leven in eens kan stoppen op jonge leeftijd. Dit besef is er altijd wel geweest, maar op een of andere manier denk ik altijd dat het een ander overkomt en niet mezelf. Dat er tijd genoeg is voor ‘later’.

Het idee om me meer te gaan richten op dingen die me leuk lijken en zaken die me energie geven, maakt me blij. Mijn leven rigoureus omgooien zal niet gebeuren zo lang mijn kinderen bij mij wonen, maar anders met dingen omgaan dat kan wel. Een andere invulling geven aan mijn tijd en meer doen wat me blij maakt, dat ga ik doen. Mijn lijstjes neem ik nog eens kritisch door en met mijn nieuwe mindset begin ik wijzigingen door te voeren. Een aantal dingen die op mijn wensenlijst staan schrap ik daar en zet ik op mijn ‘to do’ lijst. Want waar een wil is, is een weg! Je moet het alleen wel zelf doen, want een ander doet het niet voor je.

‘Let’s do this’ is mijn nieuwe motto; leef het leven en geniet!