Column Mariette: een koude zaterdag in december
Blikopzeewolde.nl- Mariette Oosterhoff woonde tot voor kort met haar man in Voorthuizen en verhuisde naar Zeewolde. Waarom koos ze voor ons mooie dorp? En hoe burgert een nieuweling hier in? Wat valt haar op? Het is zaterdag, koud en mistig. Ik heb echt zo’n ‘day after’ gevoel. Een dag na de Kerstborrel van het werk en de dag na de thrillerwedstrijd Nederland- Argentinië. Ik slaap uit, lees uitgebreid de krant, ruim de laatste rommel van de Kerstborrel op en voor ik het weet is het middag. Het was verrassend leuk om gisteren zo’n twintig collega’s op de stoep te zien staan. Het hele proces van eerste verliefdheid op ons nieuwe huis, twijfel, zekerheid en verhuizing hebben ze meegemaakt. Nu zien ze zelf hoe we hier op onze plek zijn en hoef ik niets meer uit te leggen. Na de geslaagde borrel wandelen we met de hele groep richting de aanloophaven. En ja, de mobieltjes worden allemaal uit de zak gehaald wanneer we aankomen bij de sfeervol versierde Aanloophaven met kerstboom en verlichte bootjes. We vervolgen de borrel met een goed verzorgd driegangen diner bij de Italiaan. De collega’s gaan tevreden weer naar huis, een ervaring rijker namelijk dat Zeewolde echt wel mooi en bijzonder is, ook als is het pas ontstaan in 1984 en zijn er geen historische panden.
Deze zaterdag breng ik relaxed door. Straks de wedstrijd Marokko- Portugal. Ik doe nog een paar boodschapjes in het dorp en ik bedenk me dat er hier maar weinig Marokkanen zijn. Dit in tegenstelling tot een stad als Utrecht, waar ik afgelopen woensdag nog was en verschillende Marokkaanse winkeliers feliciteerde met de successen van hun team. Online lees ik dat er slechts honderd Marokkanen in Zeewolde wonen. Niet genoeg voor een eigen bakker of winkel. Natuurlijk ben ik voor Marokko. Teruglopend naar huis, zie ik hoe de lampjes zich door de mist proberen te dringen. Zeewoldenaren houden van Kerst. Dat is wel te zien aan de vele mooie versieringen en lichtjes aan en in de huizen. We hebben ook lampjes langs het puntdak van ons huis gemaakt. Wonend aan het einde van de landtong zijn er niet veel die dit zullen zien. Maar ik hoop hiermee toch de harten een beetje te verwarmen van de mensen op de (vissers) bootjes die zelfs nu nog af en toe langs varen.
En zo kan zelfs een koude en mistige dag warm zijn. Warm vanwege herinneringen, ontmoetingen en de lichtjes in huizen, boten en havens in Zeewolde.
